برادر نازنینم : دکتر عبدالکریم میرخانی ، دیگر خاطره ای جاودان است برایم . با من و برای من بیش از یک برادر بود و بحقیقت در زندگی من نقش یک استاد فرهیخته را داشت . هر سخن اش بذری در جانم و در کنارم بودنش نعمتی که از پس شکرش نمیتوان برآیم ...

و آن سکوت !

آن سکوت سنگین اش که یازده سال تمام مرا ذره ذره گداخت . اکنون پیش من نیست . با من است . هنوز پس از دوسال مرگ اش را باور نمی کنم . و مگر می شود مرگ آفتاب را باور کرد ، زمانی که در فروغ بی پایان اش زندگی را تجربه میکنی ؟

مرگ اش سفری کوتاه است تا دیگربار ، کی و کجا لبخندِ همیشه اش را باز یابم !

بیست و نهم خرداد ، یادآور آن  سفرِ یگانه و آن سفرکرده ی عزیز است .

زمانی که سکوت سنگین و بی نظیرش را آغاز کرد غزلی برایش پیشکش کردم که اکنون نجوایی است در تنهایی با او ...

غزل

برای بهار مهربان ( سفر کرده ام ) : کریم

                                                                           صبا به ناله و می در خروش و گل سفریست

                                                                                    یساز برگ رحیلم که فصل دربدریست

                                                                                                                        نوذر پرنگ

نگاه اگر نکنی روحِ خانه می میرد

وگر دوباره نخوانی ترانه می میرد

نیامده است بهار و بهانه می گیرد

و گر تو باز نخندی بهانه می میرد

بمان که بی تو - تو ای راز سبز بهار -

دلم بدست خزانِ زمانه می میرد

برس ز راه و ببار و شکوفه بار بیار

که بی نسیم حضورت جوانه می میرد

نریز برگ و برَت را درختِ بارورم

که مرغ ، خسته و بی آشیانه می میرد

قسم به نام تو ؛ نامِ تو را اگر نبَریم

چراغ زمزمه ی عاشقانه می میرد

وگر نشا نکند آفتاب را چشمت

گل سپیده ی ما بی نشانه می میرد .

اسفند 79