سیمین بهبهانی از شاعرانِ بی تکرار ماست . شعر معاصر مدیون تلاش های خستگی ناپذیر اوست . تلاش هایی که او را به نیمای غزل  مشهور ساخته . از سوی دیگر تعهد و حضور همواره اش در متن جریانات اجتماعی ، از او چهره ای ممتاز پرداخته که روزگاری دراز در ذهن و زبان ما خواهد ماند . همسخنی با این استاد کم نظیر و مهربانی های مادرانه اش برای من سعادتی بوده . یکی دو سال پیش بود و هنوز زنگ صدای خسته اش در گوشم می پیچد که می گفت : دارم به غزل خداحافظی می رسم و کلی کار نیمه تمام دارم که نمی دانم آیا مجال تمام کردنشان را خواهم یافت ؟
... و این غزل دردناکترین غزلی است که دارد می سراید . او همواره در روان و اندیشه و احساس ما جاری است . به یاد سیمین بانوی بزرگ ، دو شعر بسیار زیبا از خودش و شعری از استاد شهریار خطاب به او تقدیم می شود .
 
دوباره می سازمت وطن
دوباره میسازمت وطن ، اگر چه با خشتِ جانِ خویش
ستون به سقفِ تو میزنم ، اگر چه با استخوانِ خویش
دوباره می بویم از تو گل ، به میلِ نسلِ جوان تو
دوباره میشویم از تو خون ، به سیل اشک روان خویش
دوباره یك روز روشنا ،  سیاهی از خانه میرود
به شعر خود رنگ میزنم ، ز آبیّ آسمان خویش
اگر چه صد ساله مرده ام ، به گور خود خواهم ایستاد
که بردرم  قلب اهرمن ، زنعره ی آنچنان خویش
کسی که " عزم رمیم " را ، دوباره انشا کند به لطف
 چو کوه می بخشدم شکوه ، به عرصه ی امتحان خویش
اگر چه پیرم ولی هنوز، مجال تعلیم اگر بوَد
جوانی آغاز می كنم ، کنار نوباوگان خویش
حدیث " حب الوطن " زشوق ، بدان روش سازمی كنم
که جان شود هر کلامِ دل ، چو برگشایم دهان خویش
هنوز در سینه آتشی به جاست کز تاب شعله اش
گمان ندارم به کاهشی ز گرمیِ دودمان خویش
دوباره میبخشی ام توان ، اگر چه شعرم به خون نشست
دوباره میسازمت به جان ، اگر چه بیش از توان خویش .
                                                                
و :

ای با تو درآمیخته چون جان، تنم امشب                ‌   لعل گلِ مرجان زده بر گردنم  امشب‌

آتش نه ، زنی گرم‌تر از آتشم ای دوست                تنها نه به صورت که به معنا زنم امشب

مریم‌صفت از فیض تو ای نخل برومند                             آبستن رسواییِ فردا منم امشب

ای خشکیِ پرهیز که جانم ز تو فرسود                 روشن شودت چشم که تردامنم امشب

مهتابی و پاشیده شدی در شب جانم                       از پرتو لطف تو چنین روشنم امشب

آن شمع فروزنده ی عشقم که بَرَد رشک                      پیراهن فانوس به پیراهنم امشب

گلبرگ  نی ام ، شبنم یک بوسه بسم نیست             رگبار پسندم که ز گل خرمنم امشب

 پیمانه ی سیمینِ تنم پُر میِ عشق است               زنهار ! از این باده که مردافکنم امشب .

                                                                                                   سیمین بهبهانی
 

و شعر استاد شهریار :

 

سیمین بهبهانی
 بنازم نعره ی همسنگرم را                              که در هم کوفت دیوار و درم را
به غیظی زد نهیبم بر سر خاک                           که از جا کند سنگ مقبرم را
چنان آسیمه برجستم که در گور                      به سنگ سینه کوبیدم سرم را
ولی برخاستم با آن دم صور                           که بر پا داشت شور محشرم را
نهیب از شیر و شیراوژن زنی بود                      که چشمی باز شد شیرنَرَم را
مسیحم بود بر بالین بیمار                              که برچید آن بساط و بسترم را
چه شیر اوژن زنی شیرین حماسه                        کز او اُرجوزه زاید کشورم را
در آن سینه به سیمین آبگینه                               سهیلم باز داد و گوهرم را
نه تنها گوهرِ گمکرده جُستم                               که با وی مهد گوهرپرورم را
پدر مادر هم از وی یاد کردم                               دو هم پیمانه ی دانشورم را
من او را دخت خُردی دیده بودم                    کنون مهدی است ماه و اخترم را
من از وی دختری می داشتم چشم                   ولی او باخت نقش مادرم را !
دلی دلسوز بود و یادم آورد                                 صدای او صدای همسرم را
صدایی که در او می یافتم من                            همیشه دستِ یار و یاورم را
فلک با داغ همسر بر سرم کوفت                         سرای بی در و بی پیکرم را
زدم از شهر خود بیرون ولی دل                            مُجاور ، خاک کوی دلبرم را
امان یارب ! از این یاد جگرسوز                        که اخگر می کند خاکسترم را
چگونه یاوری یاد از من آورد                                          بنازم یاورِ یادآورم را
خیالش بود و خلوت خانه ی دل                         قُرُق کرد از همه دور و برم را
من و او هردو شاخ یک درختیم                       شریکم با وی این برگ و برم را
چه حسّ مشترک یارب که دریافت                      زبان خشکم و چشم ترم را
بمالیدم به چشم و بوسه دادم                             دو دست نازنینِ دخترم را
به شوقش دُرّ اشکی برفشاندم                    چه پاداشی دهم تاج سرم را ؟
اگر من اهل ایمانم وگر کفر                                  گرفتم از کفِ او کیفرم را
سرِمن ، سرورِمن ، چون سپارم                  به هر بی دل سرِ بی سرورم را !
بنازم شیرِ آن پستانِ نوشین                      که سازد مهدِ شیر ، آبشخورم را
به افسونِ قلم گویی قلم کرد                     نخست آن خامه ی افسونگرم را
سپس با آن دَمِ غیرت برافروخت                            دمادم کوره ی آهنگرم را
که چونین خامه ای چون خنجرم داد                   بِتا شمشیر سازد خنجرم را (1)
چه گویی شهریار از شعرِ سیمین                    که دیوان درنوشت و دفترم را .                             
                                                                                      
1 . بِتا : مخفف بهل تا