چقدر ساده به بادم سپردی و رفتی

چقدر ساده ندیدی چقدر می شکنم !

در انزوای سکوتم مچاله خواهم شد

چه تلخ و ساده خزیدم به کنج خویشتنم

به روی هرچه که بویی ز زندگی دارد

زمان پس از تو دگر گرد مرگ می پاشد

نمی شود که نباشی ، نمی شود که دلم

هماره گوش به زنگ دقیقه ها باشد

پس از تو کوچه همان کوچه نیست ، دشنام است

و آسمان چه عبوسانه خشم می بارد

و باد تلخ به هنجار سرنوشتی شوم

کنار پنجره اندهگنانه می زارد

چه ساده می گذری و ... گذشتن آسان است !

گذشتن از همه ی آنچه بی تو می میرد

چنان گذشته ام از خود که بی تو هیچ کسی

دگر سراغ مرا از خودم نمی گیرد ...

×××

و غزلی از سالهای پیش

تقدیم به نادره ی روزگار : سیمین بهبهانی

                                  که آنرا بسیار دوست میداشت .

دارم دلی شکسته و پر دَرد ، میخرید ؟

                                    جانی ملول و خسته و دَمسَرد ، میخرید ؟

از مفلسان امید زر ناب اگرچه نیست

                                              قلب طلایی از منِ ولگرد میخرید ؟

ای سرخوشانِ باغ ! بر این تکدرخت نیست

                                       جز برگی از هجوم خزان زرد ، میخرید ؟

وین عشق را نه عشق که _ آشوب فتنه ای _

                                        کان چشم های ناز به پا کرد میخرید ؟

بانوی یادهای خوش کودکانه ام !

                                         عمری به بادرفته از این مرد میخرید ؟

ای تُردشانه ! خستگی و غربت دلی

                                       کز هرکجا و هرکه شده طرد میخرید ؟

وین شعر را ، نه شعر که _ زخمی ز داغ و درد _

                                        کز جان خسته سر بدر آورد میخرید ؟